Min of meer door een gelukkig toeval kwam dit album uit op de honderste verjaardag van een fenomeen , namelijk dat van de figuur Zorro, in 2019 werd herdacht dat er 100 jaar geleden een verhaal verscheen van Johnston McCulley “The Curse of Capistrano”, maar het was de film van Douglas Fairbanks in het volgende jaar die de gemaskerde figuur met de sombrero tot een cultfiguur maakte. De essentie van Zorro, evenwel, is niet het doen van goede dingen, het is de stijl en de manier waarop met een vleugje humor en dat hebben Francesco Bearzatti en zijn mannen volop.

Gezien de titel “Zorro” is het te verwachten dat hier gaat om romantische muziek en dat is ook meermalen het geval, saxofonist, klarinettist, fluitist Francesco Bearzatti en trompettist Giovanni Falzone en hun companen kunnen klinken alsof ze spelen op een Mexicaanse bruiloft in het ene moment en daarna als op een begrafenis processie. Het Tinissima 4ET omvat Bearzatti en Falzone die behalve trompet ook de flugelhorn en de bas trompet bepeelt, Danilo Gallo op bas en gitaar en tenslotte Zeno De Rossi op drums, percussie en fluitend.

Bearzati was jarenlang bezig met rock- en popmuziek, hij trad op als DJ in discotheken en verdiepte zich in elektronische muziekprojecten. Hij studeerde klarinet aan het conservatorium van Udine en later kreeg hij les van George Coleman in New York. Dit is het 11de album van Bearzatti als leider, als sideman heeft hij er 20 op zijn naam staan. Alle composities op “Zorro” zijn geschreven door Francesco Bearzati.

Het album begint met het titelnummer “Zorro”, het is een ultra kort stuk met muziek die doet denken aan de filmmuziek in westerns, daarna is er “Tierra India” met Bearzatti op de Indiase fluit en De Rossi op slagwerk, ruimtelijke geluiden die doen denken lege landschappen. “El Regresso” begint met een fluitende De Rossi waarbij je onmiddellijk moet denken aan de harmonica scene uit Once upon a time in the West van Sergio Leone en de muziek van Ennio Morricone , die sfeer hangt wel bij veel nummers op dit album, maar Bearzatti geeft er zijn eigen draai aan, de rest van het nummer bevat vele aspecten, fraaie solo’s op de trompet, huppelende saxofoon, soepel drumwerk en een lekkere el. gitaar, je ziet beelden langs komen van een Zorro in volle draf op zijn gitzwart ros.

Bijzonder fraai is ook het verstilde en dreigende “Algo Mal” met een excellerende Falzone en Bearzatti. In “Bernardo” wisselen beeldende klanken af met tegen de free jazz aanleunende solo’s van de leider waarna het in sneltreinvaart voort dendert, ondersteunt door een razende basgitaar , superieure muziek.”Sargento García” is weer een uiterst filmisch muziekstuk met laag gebrom van de bas trompet en jubelend klarinetspel. Feestmuziek, gefundenes Fressen voor iedereen die snakt naar het einde van de pandemie.

In “Lolita” worden we getrakteerd op lieflijke klanken van klarinet en trompet. Grommende el. gitaar klanken die de spanning opbouwen met nerveus samenspel van sax en trompet bepalen de sfeer in het nummer “Tornado”, geweldig. Er wordt afgesloten met “El triunfo del Zorro, een verlengstuk van het openingsnummer, het is het einde van de film, de namen van de acteurs en actrices rollen voorbij, dat roept de muziek op en met gesloten ogen zie je zo’n beeld. Inderdaad uiterst filmische muziek, ik had nog nooit van dit Italiaanse gezelschap gehoord maar ik zal ze niet meer vergeten.

Jan van Leersum.